Πεθαίνοντας στο Facebook
Ανοίγω τα μάτια… Ψάχνω το κινητό… Ποιος ξέρει τι ώρα θα πήγε πάλι; Ξενύχτησα χθες να μιλάω στο facebook ξανά… Ακόμα σκέφτομαι εκείνη την κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη… Θα καταφέρω να πάω κάποια στιγμή να τη δω; Αυτές οι φωτογραφίες στο προφίλ ήταν θάνατος! Και στην κουβέντα καλή ήταν… Αμάν, για κάτσε, δεν έχω σχολή σήμερα; Όχι ρε, και είχαμε πει κατά τις 12 να πίναμε ένα καφέ… Διαδικτυακό! Να και το κινητό… Να δω... Ευτυχώς είναι 11.30 ακόμα! Προλαβαίνω να κατέβω στο μαγαζάκι στη γωνία να πάρω τον καφέ και να ξανάρθω… Ποιος ντύνεται τώρα… Ας φτιάξω έναν εδώ, κάτι θα έχει μείνει… Το PC το άνοιξα; Α ναι μωρέ, το είχα αφήσει ανοικτό να κατεβάσω την ταινία που βγήκε χθες στις αίθουσες. Να στείλω mail στα παιδιά να έρθουν να την δούμε το βράδυ! Ας τσεκάρω κανένα mail και το facebook μέχρι να μπει η Θεσσαλονικιά… 3 προσκλήσεις σε γκρουπ, «αγνόηση», 3 προσκλήσεις φιλίας «αποδοχή» κι ας μην τους ξέρω όλους, όσοι περισσότεροι φίλοι τόσο το καλύτερο. Άλλωστε θα τους μιλήσω ποτέ; 7 προσκλήσεις για κάποιο κουίζ… «αγνόηση», ποιος ασχολείται τώρα;;;
Κάποια άλλη στιγμή που θα έχω χρόνο! Αμάν! Τι είναι αυτό; “R.I.P. Κώστα…”. Ποιος Κώστας; Ο φίλος μου; Τι έγινε; Το προφίλ του είναι γεμάτο από μηνύματα για καλό ταξίδι… Τι έγινε; Διαβάζω… Ατύχημα με το αυτοκίνητο… Σκοτώθηκε και μια φίλη μας… Τα ξημερώματα στην παραλία… Σκοτώθηκαν ακαριαία… Μόλις έφτασε μια πρόσκληση σε ένα γκρουπ «Κώστα δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ». Γίνομαι μέλος και γράφω το κάτι μου στον τοίχο του γκρουπ. Κάθομαι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή και κλαίω μόνος μου… Με πήρε το παράπονο… Α ρε Κώστα, γιατί; Να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο τους άλλους να πάμε στην κηδεία. Λογικά σε λίγο θα κάνει κάποιος ένα post να μας πει που θα γίνει… Πω ρε πούστη μου… Και ήταν μόνο 19 χρονών… Μήνυμα… Η Θεσσαλονικιά είναι… Θα της πω τα νέα. Τελικά της το λέω, αλλάζουμε κουβέντα για να μην στεναχωριέμαι και μιλάμε μέχρι το απόγευμα. 4 ώρες! Ούτε εκείνη πήγε σχολή και ούτε εγώ. Θα κανονίσω κανένα καφέ με τα παιδιά το απόγευμα…
Ξαφνικά θυμάμαι την κηδεία… Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η μάνα μου. Της λέω ότι έμαθα από το Facebook για την κηδεία του Κώστα. Στεναχωριέται και μου λέει να προσέχω… Τα θυμάμαι ξανά και κλαίω όταν κλείνω το τηλέφωνο. Κοιτάζω τις φωτογραφίες του Κώστα από την τελευταία του εκδρομή και κάτι άλλες από την τελευταία εκδρομή που πήγαμε μαζί… Αλλάζω το status μου «Κωστακό, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Καλό ταξίδι ρε φιλαράκι, καλή αντάμωση, Νίκος». Έγινε post για την κηδεία. Δεν το είχα δει τόση ώρα που μίλαγα. Τελικά ήταν στις 4 στο νεκροταφείο της Ν. Σμύρνης. Δεν προλαβαίνω να πάω… Μαλακία… Λογικά κάποιος θα ανεβάσει καμία φωτογραφία ή κανένα βίντεο όπως την άλλη φορά με την Ελένη. Θα πάω για καφέ με τα παιδιά από τη σχολή.
«Κάπως έτσι πεθαίνει ο κόσμος στο Facebook κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι. Το νου σας…»
OrUaMeLaNi
